In 2015 ging ik voor het eerst naar Casa Dom Inacio. Het was een van de moeilijkste tijden van mijn leven omdat bij mijn jongste zus terminale darmkanker was geconstateerd. Met slechts twee zussen, kon ik de gedachte om een van hen te verliezen niet verdragen! Dus stapten we op een dag op het vliegtuig naar het onbekende, vol liefde, vertrouwen en hoop op een wonder. Ik heb nooit overwogen om hulp voor mezelf te zoeken; ik wilde alleen dat mijn zus zou genezen en overleven. Ik bleef bidden voor een kans voor haar; ze had twee kleine kinderen die er kapot van zouden zijn als ze haar zouden verliezen.
Mijn persoonlijke ervaringen begonnen enige tijd voor onze reis naar Abadiania. Ik zou zeggen dat het allemaal begon toen ik contact opnam met een Casa Guide, een paar maanden voordat we aan boord van dat vliegtuig gingen. Ik begon bezoek te ontvangen van deze stille wezens terwijl ik 's nachts sliep. Ik werd midden in de nacht wakker, soms zag ik onduidelijke vormen, soms voelde ik ze alleen maar terwijl ze iets op mijn rug deden. Ik herinner me dat ik een priester zag met een zwarte soutane en een biretta op zijn hoofd en zijn open handen die een bal van kleurrijke, zoemende energie vasthielden! Ik wist niet echt wat hij deed, maar ik was niet bang. Ik voelde me gedwongen hem te bedanken en ging weer slapen. Ik was verrast toen ik voor het eerst in La Casa aankwam en hem zag op een van de foto's aan de muur: Dom Inacio de Loyola. Ik voelde me onmiddellijk verbonden! Ik was nooit bang. Het voelde allemaal zo vertrouwd, zo troostend dat ik alleen maar een diepe dankbaarheid kon voelen.
Er is zoveel met me gebeurd sinds mijn eerste reis naar ons geliefde Casa. Ik had nooit gedacht dat deze reis mijn leven zo drastisch zou veranderen! Ik heb gewerkt aan een boek over mijn ervaringen op verzoek van een van onze dierbare entiteiten. Het verzoek was dat ik het in het Spaans zou schrijven, hoewel het mijn bedoeling is om het ook in het Engels te vertalen.
Dit is een van mijn ervaringen...
Onze Casa-gids moedigde mijn oudste zus en mij aan om in de rij te gaan staan om de Entiteit te ontmoeten, en zei dat we allemaal ergens van moesten genezen en dat we zo'n kans niet mochten missen. En dat deden we, gevolgd door een interventie de volgende dag. In deze comfortabele, lethargische trance kwam ik uit de sessie. Terwijl we wachtten op onze kruidentherapie, begon een van mijn nieren pijn te doen. Ik voelde een hele dunne, verticale snee in mijn onderrug; alsof je met een stuk papier in je vinger knipt. Ik vroeg niet om genezing voor mijn nieren, maar ik denk dat dat op dat moment nodig was!
Mijn zussen en ik kregen van onze gids de opdracht terug te gaan naar Posada San Raphael, waar we verbleven. Voordat ik in slaap viel, bad en dacht ik na over die eerste ervaring en deed een verzoek: of ik de entiteit die mij had geopereerd mocht zien, zodat ik hem/haar rechtstreeks kon bedanken. In de hoop dat ik gehoord werd, sloot ik mijn ogen...
Die nacht maakte de zachte stem van een man me wakker... "Het is Dr. K*****". Het spijt me, zei ik, ik hoorde je niet. Ik probeerde mijn slaperigheid af te schudden. Hij herhaalde "Dr. Keith" (althans dat dacht ik, ik kon zijn naam nog steeds niet goed verstaan). Ik merkte deze meestal kale man op, waarschijnlijk begin 50. Hij had nog wat haar aan de zijkanten van zijn hoofd, een dun snorretje en een goed onderhouden baard. Zijn ogen trokken mijn aandacht omdat ze klein en diep waren. Hij was gekleed in een witte doktersjas en hield zijn zwarte tas voor zich, die hij met beide handen vasthield. Hij glimlachte zachtjes naar me en gaf me de indruk dat hij bescheiden en verlegen was. Ik bedankte hem en ging weer slapen.
Toen ik de volgende dag mijn gids vertelde over mijn ervaring, dacht ze dat het een dokter was die tijdens de Eerste Wereldoorlog in Duitsland of Oostenrijk had gediend, maar ze kon zich zijn naam of meer details niet herinneren. Ik zocht niet naar meer informatie, maar verrassend genoeg zag ik een jaar later online enkele foto's van de entiteiten uit La Casa en hij was daar! Zijn naam: Dr. Adolph Fritz. Ik herkende hem meteen, zijn ogen, zijn gezicht en uitdrukking! Toen las ik dat hij een fenomeen was in de jaren 70, toen hij werd opgenomen door een medium met de naam Ze Arigo. Ik verontschuldigde me bij Dr. Fritz dat ik zijn naam zo lang geleden niet goed had begrepen en bedankte hem nogmaals. Het heeft me zeker een tijdje gekost om van dat moment te herstellen!
Sindsdien zeg ik elke keer dat ik weet dat iemand nierproblemen heeft, een stil gebed en vraag Dr. Fritz om hulp en ik weet dat hij dat doet. Zijn beeld van toen, lachend naar me, komt in me op en ik weet dat alles goed komt.
Mijn diepste liefde en dankbaarheid.